ترمز هوایی و کاربرد آن

یکی از سطوح مهم و تاثیرگزار در یک هواپیما ، ترمز هوائی می باشد. همانطور که از اسمش پیداست ، وظیفه ی این سطوح کاهش شدید سرعت می باشد، اما چگونه ؟ ترمز هوایی (Aerodynamical Brake) می تواند در هر دو نوع پرنده ی غیرنظامی و نظامی کاربرد داشته باشد و آنچه امروزه به وضوح دیده می شود، کاربرد آن در جت های تجاری و هواپیماهای جنگنده نسبت به قدیم الایام گسترش یافته است. مکانیزم ترمز هوایی این است که سطحی را در مقابل جریانی که از قسمت های تولید کننده ی لیفت و یا قسمت های غیربرازا (با تاثیر در تولید برا و یا بدون تاثیر در تولید آن) مانند بدنه (Fuselage) عبور می کند قرار دهد و اینگونه با افزایش سهم نیروهای زیرمجموعه ی پسای فشاری، عملکردی ترمزمانند خواهد داشت. در جنگنده ها معمولا این ترمزها در قسمت بالای بدنه و کمی عقب تر از کنوپی نصب می شوند و با اعمال سطح ترمز هوائی، سرعت جنگنده را در آسمان ناگهان کاهش می دهند. چنین سطوحی در هواپیماهای غیرنظامی نظیر جت های تجاری-مسافربری نیز استفاده می شود و همان کاربرد مشابه را دارد. یکی دیگر از کاربردهای ویژه ی این سطوح، کمک به کاهش طول باند قبل از رسیدن هواپیما بر روی باند فرود می باشد. یعنی زمانی که هواپیما بر فراز باند در حال پرواز است و مراحل لندینگ را می گذراند، بدلیل وجود نیروی شناوری حاصل از Ground Effect که آن نیز ناشی از جریانات ورتکس نوک بال می باشد طول باند افزایش می یابد و لذا استفاده از این سطوح ترمز هوایی می تواند این مسافت را قبل از لمس باند توسط هواپیما کم کند. اما زمانی که هواپیما بر روی باند قرار گرفت، می تواند با مکانیزم اسپویلر، نیروی لیفت باقی مانده را خنثی کند و نیروی وزنی بیشتری را روی ارابه های فرود اعمال کند و به ادامه ی پروسه ی کاهش طول باند در هنگام لندینگ کمک کند.