ناراحتی شهروندان از تبلیغات اتوبوسی در تهران
اگر مدیران بر این نوع پوشش اتوبوس‌ها مصر هستند ، دست‌کم می‌توانستند مابه‌ازاهای صوتی یا تصویری در درون اتوبوس‌ها طراحی کنند تا هم مردم سردرگم نشوند و هم از زمانشان به نوعی بهره‌ی بهتری ببرند .
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی Iranway ، فضای کم قسمت بانوان نسبت به آقایان و تبعیضی که حتی در حمل و نقل شهری اعمال شده است ، میله‌هایی که به سقف چسبیده‌اند تا دست کمتر شهروندی به آن برسد ، نبود دستگیره‌ای که حتی بتوان به آن تکیه کرد و حالا تبلیغاتی که در اتوبوس‌ها چشم را آزار می‌دهند و سر درد می‌آوردند!
این‌ها بارزترین مشکلاتی هستند که نظر هر شهروندی با سوار شدن به اتوبوس‌های بی آرتی جلب می‌شود اما فرهنگ و روحیه‌ی مطالبه‌گری وجود ندارد تا نارضایتی خود را در این باره مطرح و حقوق شهروندی‌شان را به مسوولان متولی یادآوری کنند .
تبلیغات شهری آنقدر بزرگ و بزرگ‌تر شدند که حتی مثل یک حجاب روی اتوبوس‌های شهری را هم گرفته‌اند . تبلیغات بزرگی که در شهر می‌چرخند و حتی از فضای داخل اتوبوس‌ها هم با نقطه‌های ریزی که چشم را آزار می‌دهند ، می‌گویند ، به من نگاه کن ! نقطه‌های تو خالی ریزی که به صورت فشرده کنار هم قرار گرفته‌اند ، ایستگاه به ایستگاه و تا زمانی که به مقصد برسیم ، چشم‌هایمان را آزار می‌دهند ، ارتباط ما با دنیای بیرون از اتوبوس را قطع می‌کنند تا جایی که موجب سرگیجه می‌شوند و ترجیح می‌دهیم چشم‌هایمان را ببندیم .
با وجود آنکه هنوز چرایی فضای کوچکی که در حمل و نقل شهری به زنان اختصاص داده‌اند برای بسیاری همچنان سوال است ، این طور به نظر می‌رسد که پوشاندن شیشه اتوبوس‌ها با تبلیغات نیز ذهن پرسش‌گر شهروندانی که دقایقی وقت فکر کردن دارند و نگاهی به آسمان آلوده تهران می‌کنند ، درگیر نشود . شهروندانی که بسیاری آنها از حضور این تبلیغات شاکی هستند .
ستاره لیسانس مدیریت بیمه دارد و هر روز برای رفتن به محل کارش از اتوبوس استفاده می‌کند . با اینکه با تبلیغات شهری مخالفتی ندارد اما از اینکه تبلیغات این چنینی ارتباطش را با بیرون قطع کرده ، شاکی است و می‌گوید : «گاهی که با دوستان یا اعضای خانواده در یک ایستگاه مشخص قرار می‌گذاشتم از پنجره به بیرون علامت می‌دادم تا آنها متوجه و بتوانند سوار شوند اما از زمانی که این تبلیغات روی اتوبوس‌ها نصب شده نمی‌توان بیرون آن یا بالعکس را دید . وقتی وارد اتوبوس می‌شوم احساس می‌کنم وارد غار می‌شوم . ای کاش برای ما به عنوان یک شهروند هم ارزشی قائل می‌شدند.»
در قوانین تبلیغات شهری و محیطی به مواردی از جمله اینکه آگهی‌های تبلیغاتی نباید سبب رنجش اشخاصی که از برخی معلولیت‌ها و یا بیماری رنج می‌برند شود ، نباید القاء وحشت و خشونت کند ، در جریان موارد تبلیغاتی باید کلیه قوانین مربوط به حمایت از حقوقِ مادی و معنوی مؤلفان ، مصنفان و هنرمندان و آیین نامه‌های مربوطه رعایت شود ، آورده شده است اما به اینکه تبلیغات نباید حقوق شهروندی را زیر سوال ببرد یا موجب عصبانی شدن شهروندان نشود ، هیچ اشاره‌ای نشده است .
شهروند دیگری که از فضای بسته و تاریک دوری می‌کند ، ترجیح می‌دهد به جای مترو از اتوبوس استفاده کند . ۵۰ سال از عمرش می‌گذرد ، دلش می‌خواهد نور و جریان زندگی در خیابان‌ها را ببیند و می‌گوید : «وقتی سوار اتوبوس می‌شوم ، احساس می‌کنم وارد زندان زنان شده‌ام چون هم فضا به اندازه کافی کوچک است و هم با چسباندن تبلیغات ، داخل اتوبوس‌ها به اندازه کافی تاریک شده‌اند . همین چند روز پیش خانم سالمندی را دیدم که چون نتوانسته بود بیرون اتوبوس را واضح ببیند ، ایستگاهی که باید پیاده می‌شد را رد کرد ، آنقدر عصبانی شد که شروع به فحاشی کرد . تا پایان روز ذهن من درگیر شده بود که چرا باید مشکل این چنینی یک زن سالخورده را به درجه‌ای از عصبانیت برساند که به زمین و زمان فحش دهد!»
یگانه دانشجوی رشته جامعه شناسی است و معمولا برای رفت و آمد به دانشگاه و محل کار از اتوبوس استفاده می‌کند . او هم معتقد است : «برچسب‌هایی که روی اتوبوس چسبانده‌اند ، دید را مخدوش کرده است به ویژه شب‌ها که به خانه بر می‌گردم ، وقتی چراغ‌های داخل اتوبوس را روشن می‌کنند ، انعکاس نور اجازه نمی‌دهد منظره بیرون و خیابان‌ها را ببینم . زمانی که شیشه‌ها محاصره نشده بودند ، کودکان زیادی با تماشای منظره بیرون سرگرم می‌شدند اما از زمانی که این تبلیغات شکل گرفته ، بارها دیده‌ام بسیاری از کودکان کلافه می‌شوند و از اینکه نمی‌توانند با محیط بیرون سرگرم باشند گریه و بی‌قراری می‌کنند تا جایی که مادرهایشان راهم کلافه می‌کنند . از طرفی فکر می‌کنم تماشای هر روزه اجسام بزرگ در حال حرکت که روی آنها تبلیغات چسبانده شده باعث خسته شدن مغز و توحش می‌شود.»
فاطمه هم که لیسانس ارتباطات دارد ، معتقد است : «برچسب‌های تبلیغاتی بزرگ موجب شده ، از بیرون نتوانی فضای داخل اتوبوس را ببینی و از داخل هم سر در گم باشی . بارها برایم پیش آمده با حضور در چنین فضایی سر درد بگیرم . به همین دلیل ترجیح می‌دهم آنقدر در ایستگاه منتظر بمانم تا سوار اتوبوسی که تبلیغات ندارد ، شوم.»
او درباره اینکه تبلیغات تا چه اندازه در ذهنش می‌ماند ، می‌گوید : «جالب است که شاید با اولین نگاه ، تبلیغی ، ذهن من را درگیر کند اما در حالت عادی آن تبلیغ را اصلا به یاد نمی‌آورم.»
علیرضا هم معتقد است اگر مدیران بر این نوع پوشش اتوبوس‌ها مصر هستند ، دست‌کم می‌توانستند مابه‌ازاهای صوتی یا تصویری در درون اتوبوس‌ها طراحی کنند تا هم مردم سردرگم نشوند و هم از زمانشان به نوعی بهره‌ی بهتری ببرند .
راننده‌ها شاکیان دیگر تبلیغات اتوبوسی هستند . ۲۰ سالی می‌شود که راننده شرکت واحد است و اظهار می‌کند : «قبلا که برچسب‌ها تیره‌تر بود اما حالا بهتر شده است . از وقتی که تبلیغات را روی اتوبوس چسبانده‌اند ، نه تنها من بلکه همکاران دیگر هم بارها شاهد دعوای مردم بوده‌ایم اما ما که کاره‌ای نیستیم . مردم هم که دست‌شان به جز ما به هیچ کس دیگری نمی‌رسد ، عصبانیت‌شان را سر ما خالی می‌کنند . ما هم می‌گوییم اگر اعتراضی دارند با شماره ۱۸۱۸ تماس بگیرند . ما راننده‌ها در طول روز به اندازه کافی با مشکلات مختلف دست و پنجه نرم می‌کنیم و دیگر توان روبرویی با چنین موضوعی را نداریم . حتی کسی بعد از چسباندن این تبلیغات از راننده‌ها یا مردم هم نظرسنجی نکرد که آیا این تبلیغات مردم را عصبانی‌تر می‌کند؟ »
موضوع تبلیغات روی اتوبوس‌ها بارها از سوی رسانه‌ها مطرح شده است اما تاکنون فکری در این باره نشده است . حتی این اعتراض بارها از سوی خبرنگاران در توئیتر به گوش مسوولان مربوطه رسیده تا جایی که الهام فخاری - عضو شورای شهر تهران - در پاسخ به یکی از خبرنگاران در این باره گفت : «حق با شماست . خواسته مردم را به صورت تذکر کتبی مطرح کرده‌ایم و پیگیر مرحله بعدی اقدام قانونی هستیم . باید در بودجه ۹۷ اصلاح این موارد پیش بینی شود . در شورای استان تهران بر این اصلاح نظارت خواهیم داشت.»